"Rewolucyjne wydarzenia w Rosji w 1917 r. obrosły już tak obszerną i zróżnicowaną literaturą, że zaproponowanie w pełni oryginalnego spojrzenia nie jest zadaniem łatwym. Jednym z rozwiązań jest opracowanie zbioru reprezentującego wyniki badań autorów o różnych specjalizacjach naukowych, doświadczeniach badawczych, zainteresowaniach, a nawet wieku." - prof. dr hab. Jerzy Kochanowski

Wspomnienia Szulima Keselmana to bez wątpienia szczere i nader ważne źródło historyczne. Tym cenniejsze, że stanowi jedno z nielicznych z tego terenu zachowanych do dziś. To zapis wydarzeń od czerwca 1941 r. do kwietnia 1944 r., kolei losów młodego mężczyzny, który za wszelką cenę chciał przeżyć, aby przekazać świadectwo o bestialskim morderstwie swoich bliskich, sąsiadów i społeczności żydowskiej z rąk Niemców. Jest to również obraz bezpowrotnie ginącego świata niezwykłej kultury na obszarze Wołynia. Szulim Keselman niejednokrotnie podkreśla i docenia pomoc, którą otrzymał od rodziny polskiej. Państwo Julia i Julian Stemporowscy z narażeniem życia ofiarnie ratowali człowieka, który już nie miał dokąd się udać. Wśród osób, które go ocaliły, wymienia także rodzinę ukraińską. Był to Stepan Soroka wraz z małżonką. W tak dramatycznej chwili przywracało to wiarę i dawało cień nadziei. To również ważny dowód prawdziwego człowieczeństwa w tak tragicznych okolicznościach. Szczególnie wartościową częścią publikacji jest wprowadzenie stanowiące opis historii osadnictwa żydowskiego w Rzeczpospolitej, kształtowania się trudnych relacji narodowych i ostatecznego podjęcia działań przez okupantów niemieckich, zmierzających do planowej zagłady Żydów. W przedmowie z kolei czytelnik pozna interesującą historię powstawania zapisków. Całości dopełniają niepublikowane zdjęcia z kolekcji rodziny Keselmanów i archiwum Instytutu Pamięci Narodowej. Julia i Julian Stemporowscy, Leokadia Szalińska, Stepan Soroka zostali uhonorowani przez Instytut Yad Vashem tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Publikacja ukazuje wydarzenia pierwszego półrocza 1945 r. na Śląsku, we wszystkich istotnych kontekstach, poczynając od militarnych, przez polityczne, a kończąc na społeczno-ekonomicznych. Tragedia mieszkańców Śląska zarówno przez przedstawicieli mniejszości niemieckiej, jak i środowisk autonomistów śląskich kojarzona jest przede wszystkim z inwazją Armii Czerwonej na obszar dzielnicy, a także z represjami z pierwszych lat powojennych stosowanymi przez władze sowieckie i zależną od nich komunistyczną administrację polską. Nie ma wątpliwości, że wojna i jej skutki stanowiły dla ludności Śląska traumatyczne przeżycie, w wyniku którego życie lokalnych społeczności zostało w sposób trwały przeobrażone. Autorów interesowała zarówno perspektywa szersza, jak i węższa, której przedmiotem analizy bywają losy poszczególnych osób i ich rodzin. Co wyróżniało powojenny Śląsk na tle wielu innych obszarów Polski? Odpowiedzi na to i inne pytania znalazły się w prezentowanej książce. W pierwszej części publikacji zamieszczono 14 artykułów autorstwa historyków, prawników i archiwistów, przedstawiających sytuację militarną i polityczno-społeczną na Śląsku w 1945 r., a także analizujących dzieje lokalnych (śląskich) ogniw NSDAP i rekonstruujących obraz wojny zawarty w relacjach mieszkańców niemieckiej części Śląska i przetrzymywanych w łambinowickim obozie jeńców wojennych. Tę część tomu zamykają próby analiz zagadnień związanych z formowaniem się nowego, powojennego porządku w regionie. W drugiej części książki znalazły się materiały wspomnieniowe, relacje i dokumenty. Kluczowe znaczenie ma tutaj przede wszystkim relacja prof. Franciszka Marka, zawierająca wnikliwą analizę oddziaływania mechanizmów, z którymi się zetknął. Książkę uzupełnia niepublikowana dotychczas ikonografia z 1945 r.